26 july

Na 29 weken zou ik op sommige momenten zo graag alles laten vallen en een ticket terug naar huis boeken. Wat kun je heen en weer geslingerd worden tussen zo veel emoties. Het reizen is echt een roller coaster, misschien stiekem best een beetje onderschat voor hoeveel moeilijke keuzes ik zou komen te staan. En wat een moed het zou kosten om deze keuzes toch best wel alleen te moeten maken steeds. Ik ben zo gelukkig met de keuze werken in Melbourne dat ik wat heb om naar uit te kijken. Maar met een keuze maken was ik er nog niet, uiteindelijk Sydney als tussenstop gekozen om nog even wat meer van het land te kunnen zien. Maar een hostel zie ik toch niet zo zitten, een oproepje geplaatst in een au pair groep dat ik wel 3 weken wil werken voor accomodatie/ food. Een berg positive berichten vanuit heel Sydney, een alleen staande moeder met 2 dochters wilt me graag in huis nemen en me de stad laten zien. Good, another thing sorted! Next one, Floor ziet waarschijnlijk van de koop van mijn auto af. Flinke schok omdat ik die dan binnen 2 weken nog moet zien te verkopen, geen idee of dat te doen is.. Toch maar te koop gezet en heel veel reacties gekregen. Om 16:00 had ik de koop rond voor een flink bedrag. Well that looked sorted as well! 

Kom ik er achter met papieren op orde maken dat de auto nog helemaal niet op mijn naam staat. Een papier over het hoofd gezien (identity proof) die had ik moeten opsturen. Gelijk eerlijk verteld aan de kopers dat ik dat morgen ochtend gelijk ga regelen. Aan het einde van de avond haken ze af van de koop omdat ze het niet netjes vinden dat ik dat niet op orde heb. Na maar liefst 10 andere potentiële kopers te hebben afgezegd ben ik goed chagerijnig. Eerlijk zijn word meteen afgestraft 😬. Morgen ochtend gelijk de papieren in orde maken en daarna wel weer een nieuwe kijker gelukkig. Als de auto de deur uit is is dat weer een flinke zorg minder.